Yaşamak-9

"Bir gün ayağımın altında gaz pedalını hissedemediğimi farkettim..."

​

Eski bir öğrencimin kayınvalidesiydi bu kez karşımda duran. 65 yaşına rağmen son derece hareketli, canlı, kıpır kıpır bir hanımefendiyi ağırlıyordum stüdyomda. Yaşama sevinci, iç huzuru her halinden dışarıya yansıyan bu bayanı yürürken gördüğümde, anlattıklarına inanamıştım. 

​

15 yıl önce aniden ayaklarında başlayan donma hissi sebebiyle ilk önce yürümesi bozulmuştu bedende. Ardından gelen his kaybı, bacaklardaki güçsüzlük, haliyle kabullenemeyişi getirmişti yanında. 'Nöropati' teşhisinden sonra, sinirlerin öldüğü ve yapılacak fazla birşey olmadığı söylenmişti.

​

Çalınan pek çok kapı, tedaviler, ilaçlar, önerilen ancak kabul görmeyen ameliyatlar, terapiler ve eğer hareket olarak kabul edilebilirse, öne doğru onu iterek yürümesini sağlayan bir ayak aparatı. Kullanılan bu aparat sayesinde öne doğru itilerek hareket etmesi sağlanan ayaklar, beden dengesini tamamen bozduğu için, pek çok kez düşmesine neden olmuştu öğrencimin. Ve her düşüş, bir adım geriye çekmişti kendisini, hem fiziksel hem de ruhsal olarak üstelik.

​

Ayaktaki donma hissi, çalışmaya başladığımız ilk andan itibaren yerini kontrollü hareketlere bırakmaya başlayınca, sistemin sinirler tarafından değil de onların uyarı göndermesini sağlayan doğru kas hareketinden olduğunu farketti öğrencim bir anda. Bu farkındalık, 'öylesine başlamış' olma fikrinden çok uzaklara taşıdı çok kısa bir süre içinde bizi. 

​

Alt yapıyı oluşturmaya çalıştığım ilk 10 seans henüz tamamlanmamıştı.

​

Stüdyomda, gözlerindeki yaşa engel olamayarak 'İNANAMIYORUM, AYAKLARIMI HAREKET ETTİREBİLİYORUM' diyen bir ses duydum. Gençlik yıllarında, kelebekler gibi dans edebildiğini satır aralarında benimle paylaşan bu hoş hanım, sadece ayak tabanlarını yerden kaldırabildiğini hissettiğinde bile çok mutlu olmuştu. O an, hareket edemiyor olmanın mı yoksa hareket edebiliyor olmanın mı daha zor, daha imkansız olduğunu düşünmekten kendimi alıkoyamadım...

​

(10.04.2015)